نون ٍ نوشتن - محمود دولت آبادی
در صفحات آغازین کتاب می خوانیم :
اندیشیدن را جدی بگیریم .اندیشیدن . آن چه ما کم داریم ؛ مردان و زنانی است که اندیشیدن را جدی گرفته باشند. اندیشیدن باید به مثابه ی یک کار مهم تلقی بشود .اندیشه ورزیدن .
بند زبان را ببندیم و بال اندیشه را بگشاییم .نویسنده نباید – فقط – در بند گفتن باشد .برای گفتن همیشه وقت هست ؛اما برای اندیشیدن ممکن است دیر بشود .چرا یک نویسنده نباید مغز خود را برای اندیشیدن و برای تخیل تربیت کند؟
و در صفحات بعدی می خوانیم :
جهل ! احساس می کنم که غرق در جهل هستم . جاهل نسبت به تمام پدیده های مربوط و نامربوط.سر در گمی , کلافگی . کم حوصلگی دارد بیچاره ام می کند . بدتر از همه ,بیگانگی ،هرگز تا این دوره از زندگی ام این قدر نسبت به محیط و نسبت به روابط و شرایط ؛دچار احساس بیگانگی نشده بوده ام . آیا فر الواقع روشن فکری متوقع و آزرده خاطر شده ام ؟لابد!و بالاخره یاس و نومیدی گریبانم را چسبیده است ؛چیزی که بدون تردید ,از جهل و بیگانگی من نسبت به محیط و روابط ناشی می شود ؟گمان می کنم راهی بایدباشد.
به ایران و مردم ایران زیاد فکر کرده ام ؛شاید تمام عمرم در اندیشه های ناآگاه و آگاهانه نسبت به ایران و مردم ایران سپری شده است . حتی می توانم ادعا کنم که تمام آن چه نوشته ام از رنج و عشق به این سرزمین ناشی شده است و لاغیر.....................
این کتاب در سال 1387 توسط نشر چشمه انتشار یافته است